Зьвіняць вясёлыя лісты Пад ветлы шум дажджоў. О, гэта ранішняе: «Ты!» Вячэрняе: «Няўжо?» Які ж удакладніў мастак Мой лёс на палатне: О, гэта радаснае: «Так!» Сумлівае: «О не!» Два словы: разам, неўпапад! Нібы з паўзабыцьця... А гэты белы сьнегапад I гразь – працяг жыцьця? Ды растае у тумане, Вяртае дня вярстак, О, гэта зманлівае: «Не!» Сардэчнае: «О так!»
|
|